ÇİLEK REÇELİ

Osmanlıda “Reçel”ler sarayda Helvahane’nin içinde Reçelhane’de neredeyse gece gündüz kaynatılırmış. Gülhane bahçesinde, sarayın Marmara denizine bakan yamaçlarında, yapılanlar; sadece padişah için ve sadece gül reçeliymiş…

Kanuni Sultan Süleyman’ın iki oğlu Beyazıt ve Cihangir’in sünnet düğünlerinde ve

kızı Mihrimah Sultan’ın evlilik töreninde çeşit çeşit reçel varmış. Şeker çok pahalı olduğu için dörtte bir oranında bal kullanılan reçellerin sunumu rengarenk kapak tutamakları farklı meyvelerden tasarlanmış reçelliklerde olurmuş.

Çok ünlü olan altın yaldızlı gümüş reçelliklerin yanında padişaha sunulan reçeller som altından kaselere konulurmuş.

Reçellerin sultanı “gül reçeli”nden sonra vazgeçilmeyen reçel “menekşe”ymiş. Çiçek reçelleri sarayda çok rağbet görürmüş; erguvan çiçeği reçeli, fulya reçeli…

Özel ziyafetlerde; kiraz, çilek, böğürtlen, ahududu, elma reçeli…

Gül’den sonra en çok tüketilen meyve reçeli “ağaç kavunu kabuğu reçeli”ymiş.

Patlıcan reçeli de sarayda sevilen sebze reçellerinden biriymiş.

Reçeller, Osmanlı’da şifa veren bir gıda olarak da değer görmüş. Zaten şeker Osmanlı’ya ilk geldiğinde önce eczacıların eline verilmiş. Reçelhane’de padişahın ilaçları yapılmış, yani reçelhaneler bir nevi eczane görevi görmüş. Reçellerin o dönemde meyvenin çiçeğinin yapısına göre sağlık açısından birçok faydası saptanmış.